20 ρωσικές ταινίες που συνιστά Χάρβαρντ

Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ δημοσίευσε πρόσφατα μια λίστα από τις πιο σημαντικές στην ιστορία των ταινιών, η οποία περιελάμβανε 20 εγχώριες ταινίες. Ο καθένας που ισχύει για το βαθμό του πλοιάρχου σε κινηματογραφικές σπουδές, θα πρέπει να είστε βέβαιος να εξετάσει. Ο κριτικός κινηματογράφου Ντμίτρι Karpyuk εξήγησε ποιες είναι αυτές οι εικόνες είναι τόσο καλό και γιατί είναι τόσο υψηλή βαθμολογία στο Χάρβαρντ.

"Kino-eye" (1924) και "Ο άνθρωπος με την Κινηματογραφική Μηχανή" (1928), σκηνοθέτης - Τζίγκα Βερτόφ

Δεν είναι σαφές πώς μπορούν να αντιμετωπιστούν ξεχωριστά. Και οι δύο ταινίες είναι σαν απύθμενο κύλινδρο μάγος - όλες τις πιθανές kunshtyukov και τεχνικά κόλπα εφευρέθηκαν πίσω στη δεκαετία του '20 Vertov και σύγχρονη κινηματογραφιστές να θαυμάσει και να δανείζονται τα μέχρι τώρα.

"Armadillo" Ποτέμκιν "" σκηνοθέτης - Eisenstein (1925)

Dean από τις καλύτερες, αν όχι η καλύτερη ταινία όλων των εποχών από πολλές έγκυρες κριτικούς, κινηματογραφιστές και τους απλούς θεατές. εμπειρογνώμονες ταινία θα είναι σίγουρα ενδιαφέρουσα και καινοτόμο τοποθέτηση έσπασε σε εισαγωγικά γυρίσματα σκηνή στα σκαλιά της Οδησσού, αλλά ένα από τα πιο εντυπωσιακά και επώδυνες εικόνες στην ταινία - η αφύπνιση των ναυτών του θωρηκτού από την δουλική ύπνο αφού προσπάθησε να τροφοδοτήσει την σαρακοφαγωμένη κρέας. Μετά από μια τέτοια θεραπεία, εάν αρχίσουν να βλέπουν την ουσία της ύπαρξής της και να ξεφύγει από το κουκούλι της απάθειας και της υπακοής. Όλα τα υπόλοιπα είναι ιστορία, συμπεριλαμβανομένης της ιστορίας του κινηματογράφου.

"Σύμφωνα με το νόμο," σκηνοθέτης - Λεβ Κουλέσωφ (1926)

Σε αυτή την κινηματογραφική μεταφορά του Jack του Λονδίνου «Unexpected» Kuleshov χτισμένο Γιούκον στον ποταμό της Μόσχας. Η πρώτη ταινία είναι αξιοσημείωτη μείγμα κουρελιασμένο συναρμολόγησης και καιρό τα σχέδια, αλλά ακόμη και πέρα ​​από τις τεχνικές αποχρώσεις, που φαίνεται ακόμα τουλάχιστον με ενδιαφέρον λόγω της ηθικής δίλημμα - να οργανώσει το δολοφόνο λιντσάρισμα ή να δώσει στα χέρια του νόμου.

"Μητέρα" (1926) και "Το τέλος της Αγίας Πετρούπολης" (1927), σκηνοθέτης - Vsevolod Pudovkin

Η πρώτη ταινία - η προσαρμογή ταινιών του Μαξίμ Γκόρκι και ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του σοβιετικού κινηματογράφου. Συγκινητική ιστορία για μια οικογένεια αντιδραστικό πατέρα, επαναστατική γιο και μία στοργική μητέρα πεθαίνει με μια κόκκινη σημαία στα χέρια κάτω από τις οπλές των τοποθετηθεί χωροφύλακες. Το δεύτερο - και μια πολιτική ταινία για τον αγώνα των Μπολσεβίκων με τον κόσμο του κεφαλαίου, την κατάρρευση της αυτοκρατορίας μέσα από την τραγωδία του μικρού ανθρώπου. Κάνει τους όχι μόνο την απουσία του ήχου, την κλήση «Sing, επανάσταση!» Και συναρπαστικό χρήση πολλαπλών έκθεσης, αλλά και ηθοποιός, ο Αλέξανδρος Chistyakov. Σε μια ταινία, έχει παίξει τύραννο πατέρα Pan γενειάδα, και από την άλλη - ο εργαζόμενος κατευθυντήριες καταιγίδα Χειμερινά Ανάκτορα.

"Turksib" σκηνοθέτης - Victor Τορίνο (1929)

Σιωπηλή, δυναμική και γεμάτη ενέργεια σε πέντε μέρη ντοκιμαντέρ, και με το χρονοδιάγραμμα της ώρας για την κατασκευή του βαμβακιού Σοβιετικής τρόπο - το Τουρκεστάν-Siberian Railway. Είναι αξιοπερίεργο το γεγονός ότι ο σκηνοθέτης Βίκτωρ Τορίνο κατά τη διάρκεια των επαναστατικών χρόνων παρακολούθησε το Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης και επέστρεψε μόνο το 1922, λείπει η πιο σημαντική στιγμή για τη χώρα.

"Ρουμπλιώφ" κατευθυνόμενη - Ταρκόφσκι (1966)

εξιστορεί ο μεγάλος αγιογράφος είναι στην πραγματικότητα σχετίζονται με το αλμανάκ με παραβολές ιστορία, όπου μπορείτε να δείτε και χριστιανικά θέματα, και το θέμα της σχέσης μεταξύ της δύναμης και της τέχνης. Αλλά πάνω απ 'όλα, αυτή η ταινία δείχνει, από την βρωμιά και το αίμα τέχνης. Η καύση αγελάδα, τυφλωμένοι από τον πλοίαρχο, διάσπαρτα μέσα στο δάσος, Nikulin, πνιγμού βράζει πίσσα - όλα αποδεικνύονται μια σειρά από εικονίδια στο χρώμα του τελικού ασπρόμαυρο φιλμ. Κάθε ένα από αυτά μπορεί να θεωρηθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα και να βρούμε ακριβώς ένα κομμάτι της σαρωμένης εικόνας.

"Ληρ" κατευθυνόμενη - Gregory Κοζίντζεφ (1970)

«Στα ταραγμένα χρόνια είναι πάντα τυφλός για τρελό ...» Δεν είναι ένα γραμμάριο του ψεύδους στην ενεργεί (Juri Yarvet εξέφρασε Zinovy ​​Gerdt, ιδιαίτερα λεπτή), ούτε ένα αδύναμο σουτ - η τελευταία ταινία Kozintseva που έχει αφαιρεθεί, από τον τρόπο, μπροστά σε αυτό το εξαιρετικό «Άμλετ «εν γνώσει έκανε τη λίστα. Η ιδιότροπη γωνίες και οι συνδυασμοί του φωτός και της σκιάς, αν θέλετε μπορείτε να δείτε ηχώ του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν με Όρσον Γουέλς και προφανείς ομοιότητες με το «Αντρέι Ρουμπλιώφ», αλλά πάνω απ 'όλα είναι η καλύτερη κινηματογραφική μεταφορά του Σαίξπηρ στην ιστορία του ρωσικού κινηματογράφου.

"Γη", σκηνοθέτης - Αλέξανδρος Dovzhenko (1930)

Silent ταινία για το πώς κατά τη διάρκεια της κολεκτιβοποίησης του χωριού έφερε ένα τρακτέρ, οι κουλάκοι δεν αρέσει, και σκότωσαν ένα νεαρό κομμουνιστικό Βασίλ. Στην αφήγηση δεν ακούγεται πολύ συναρπαστικό, αλλά τότε υπάρχει μόνο ένας χορός Vasil είναι μακριά από καλό δρόμο τη νύχτα, σαν να αλιεύονται σε μια εικόνα του «μαγεμένο τόπο». Ένα μοντάζ σκηνών των αγροτών που εργάζονται στον τομέα; Μια κηδεία του Βασίλ, τα οποία μετατρέπονται σε ένα συλλαλητήριο, «χωρίς ιερείς και χωρίς υπάλληλοι» με «νέα τραγούδια για τη νέα ζωή»; Μια φρενήρης κουλάκος φόντο χορό βγαίνει από τη γη των σταυρών; Για τη συγχώνευση των οστών της ποίησης και ρεαλισμού, Πλατόνοφ και Gogol λυρική ματιά στην κατεδάφιση της παλιάς τάξης και την άφιξη των νέων χρόνων.

"Οι Γερανοί πετούν" (1957) και "Μπαλάντα του Στρατιώτη" (1959), σκηνοθέτης - Μιχαήλ Kalatozov και Gregory κερδίζει και

Δύο όμορφες ταινία για τον έρωτα και τον πόλεμο, ένα - ένα ποίημα σε πεζό λόγο, η δεύτερη - μια μπαλάντα, όπως αναφέρεται στον τίτλο. Σε επάξια έλαβε το «Χρυσό Φοίνικα» στις Κάννες «γερανός» μπορεί να είναι απείρως θαυμάσετε πλάνα Σεργκέι Urusevsky και να απολαύσετε το πρόσωπό Τατιάνα Samoilova. Η ταινία είναι γεμάτη από εξήντα λυρισμό, ρομαντισμό, μέρος της στερεώσει με την αισθητική του ιταλικού νεορεαλισμού. Ωστόσο μέτρια, τρυφερή και γεμάτη εικόνα ανθρωπισμού Chuhraja σχετικά με τα ταξίδια στρατιώτης που πήγε σε άδεια για να δει τη μητέρα του, και έπεσε στο δρόμο, επώδυνες πληγές και παραμένει στην καρδιά του θεατή περισσότερο. Ωστόσο, τα πάντα είναι υποκειμενικά.

"Σκιές του Forgotten προγόνων" (1964) και "Το χρώμα του ροδιού" (1969), διευθυντής - Σεργκέι Parajanov

«Σκιές του Forgotten προγόνων» - συγκινητική ιστορία αγάπης, η οποία είναι ισχυρότερη από το θάνατο, το μυθιστόρημα του ουκρανική συγγραφέας Μιχαήλ Kotsyubyns'kogo. Μπορεί να είναι μακρά συζήτηση σχετικά με τη σύγκρουση στη παγανιστική ταινία και Χριστιανικό κοσμοθεωρίες και λαογραφικά μοτίβα. Αλλά για να διεισδύσει, απλά κοιτάξτε τη μάσκα για την τελική κηδεία, η εκπληκτική σκηνή δολοφονίας, όταν το αίμα πλημμυρίζει το φωτογραφικό φακό του μεγάλου επιχειρηματία Γιούρι Ilienko.

«Το χρώμα του ροδιού» - μια φαντασμαγορία, μια κινούμενη παλέτα των χρωμάτων, να δούμε το εσωτερικό κόσμο ενός μεσαιωνικού Αρμενίων ποιητή Sayat Nova. Εδώ, η πλοκή δίνει τρόπος για να αποτελούν το φόντο, αλλά αυτό δεν εμποδίζει τη μετάδοση της διάθεσης. Σε Parajanov, όπως κανένα άλλο, αποδείχθηκε να συνθέσει ποίηση στον κινηματογράφο.

"Αλέξανδρος Νιέφσκι", ο διευθυντής - Σεργκέι Αϊζενστάιν (1938)

Ναι, φιλμ προπαγάνδας, αλλά τι! Εντυπωσιακή σκηνές Sich, «επιχείρηση» μοντάζ του Αϊζενστάιν, συμβίωση εικόνες και εξαιρετική μουσική του Σεργκέι Προκόφιεφ. Ότι υπάρχει μια στιγμή που ο ορίζοντας φαίνεται χιονοστιβάδα των Τευτόνων Ιπποτών και τους ήχους των τυμπάνων και κέρατα αντικατασταθεί απειλητικά μαγευτικό, σχεδόν εκκλησιαστικό μουσικό θέμα. Αλλά η ανησυχία είναι, βέβαια, δεν είναι απαραίτητο - η φύση είναι με το μέρος μας, και όλοι οι Γερμανοί θα πάει κάτω από τον πάγο.

"Ιβάν ο Τρομερός," σκηνοθέτης - Eisenstein (1944)

Είναι τέλεια όλα - από μια ισχυρή εικόνα και Νικολάι Cherkasov παιχνίδια, φορεσιές και στήνει το εθνοφρουρών πυροβολισμό στο χρώμα του χορού στο δεύτερο, δεν του άρεσε ο Στάλιν και απαγορεύεται να δείξει μέρη της ταινίας (είναι περίεργο το γεγονός ότι μόνο το πρώτο μέρος της ταινίας έχει αναφερθεί). Τώρα, μερικές από τις αποχρώσεις της υποκριτικής μπορεί να φαίνεται λίγο κωμικό, αλλά πριν από την απτή, πραγματική σκληρή δύναμη των εικόνων εξαφανιστούν τυχόν ερωτήσεις.

"Τακτική Φασισμού", σκηνοθέτης - Mikhail Romm (1967)

Ένα αριστούργημα Romm συνιστάται για την προβολή όχι μόνο ντοκιμαντέρ και κριτικούς κινηματογράφου - ένας συνδυασμός τρομερό σουτ, καυστική αφήγηση και bravura μουσική εξακολουθεί να έχει πολύ ισχυρή επίδραση.

"Πόλεμος και Ειρήνη", ο διευθυντής - Σεργκέι Bondarchuk (1967)

Η μεγάλης κλίμακας σοβιετική ταινία και, όπως μπορεί να ανήκει σίγουρα μια τολμηρή προσπάθεια ταινία Bondarchuk είναι ένα πολύ βαρύ ρωσικό κλασικό μυθιστόρημα.

"ανάβαση", ο σκηνοθέτης - Λάρισα Shepitko (1976)

Η πολεμική ταινία βασίζεται στο μυθιστόρημα του Βασίλ Bykov «Sotnikov» εγείρει σημαντικά ηθικά ζητήματα, και σε κάποιο σημείο μετατρέπεται σε μια βιβλική παραβολή. Μουσική από τον Alfred Schnittke, το παιχνίδι Gostyukhin, Plotnikov και Solonitsyn και σκηνοθεσία ιδιοφυΐα της Λάρισας Shepitko απομακρύνονται κυριολεκτικά την ψυχή.

"Νοσταλγία", σκηνοθέτης - Αντρέι Ταρκόφσκι (1983)

​​«Η ιταλική» ταινία του Ταρκόφσκι από ένα σενάριο Tonino Guerra Oleg Yankovsky με πρωταγωνιστή τον πλήρη κλασικής μουσικής, αποκόμματα της ποίησης, βαρύτητα και ομίχλη με την κυριολεκτική και μεταφορική έννοια. Είναι δυνατόν να αγαπάς ή να μην αγαπάς (μετά από όλα, είναι από εδώ γεννήθηκε «tarkovschina» χαλάσει πολλοί νέοι σκηνοθέτες), αλλά σε αυτή την περίπτωση είναι μια τέχνη, χωρίς τα εισαγωγικά.

"Ρωσική Κιβωτός", σκηνοθέτης - Αλεξάντερ Σοκούροφ (2002)

Η ταινία σίγουρα αξίζει την προσοχή λόγω των τεχνικών που Σοκούροφ καθιστά τον ακρογωνιαίο λίθο της όλης δομής. Ναι, η ταινία αποτελείται από ένα, χωρίς προσάρτηση κόλλημα - μέσα σε μισή ώρα η κάμερα ταξιδεύει μέσα από τα Χειμερινά Ανάκτορα, «μια πολιτιστική κιβωτός» της Ρωσίας, και είναι τουλάχιστον ωραία.