Νέα Υόρκη 70-ες

Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 στη Νέα Υόρκη, επισκέφθηκα τον φωτογράφο Καμίλο Χοσέ Vergara, και αυτό είναι ό, τι είδε: «Έφτασα στη Νέα Υόρκη κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ το 1970, το έτος πριν στενά δραπέτευσε πτώχευση. Πρόστιμο κτίρια εγκαταλείφθηκαν, οι δρόμοι είναι βρώμικα, άδειο πάρκα, σχολεία ήταν η παλιά εμφάνιση. Τα εγκαταλελειμμένα σπίτια έτρεχαν σκυλιά της συσκευασίας, καθώς και στις στέγες τους ήταν δέντρα. Έποικοι άνοιξε την πόρτα και έκανε τρύπες στους τοίχους. Είναι νοικιασμένο πίνακες από τα παράθυρα για φυσικό φωτισμό και αερισμό, μετατρέποντας έτσι άδεια κτίρια σε καταφύγια για τους άστεγους, σκοποβολής και πεδία βολής.

I ήταν στις περιοχές γκέτο, σκληρές και επικίνδυνες θέσεις, όπως αποδεικνύεται από τις επιγραφές στους τοίχους έκκληση για μαύρους και ισπανόφωνους να σπάσει τις αλυσίδες της καταπίεσης και να γίνει ελεύθερα. Δυναμική ζωή του δρόμου, ανυπότακτο πνεύμα, η απουσία των λευκών ανθρώπων, κατέστρεψε σπίτια και το διαρκή φόβο της ληστείας ή σκοτώνονται. Στους δρόμους, ήμουν αντιμέτωπος με την οργή και σύγχυση. Οι άνθρωποι δεν ξέρουν πότε και πού να περιμένετε το επόμενο χτύπημα.

Τα πεζοδρόμια ήταν μια συνέχεια των κατοικιών χώρους. Οι νέοι στάθηκαν κατά μήκος των τοίχων. Εκκλησία κράτησε τις πόρτες του ανοιχτές. Οι κληρικοί κάθονταν στις γραμμές μπροστά από τα σπίτια τους της προσευχής. Ενώ οι ενήλικες ήταν χαμογελαστός όπως τα παιδιά, και μου ζήτησε να τους δείξουμε να πάρετε μια φωτογραφία. Μερικές φορές ακούω τι λέει ο κόσμος σε ένα τηλεφωνικό θάλαμο. Μόλις άκουσα έναν άντρα να μιλάει στο τηλέφωνο ότι η φίλη του, πέταξε όλα τα πράγματα του έξω από το παράθυρο του διαμερίσματός τους. Έχω φωτογραφηθεί άνθρωποι στο μετρό, άνδρες παίζουν ντόμινο, πινακίδες στους δρόμους, διαφήμιση σε σπίτια και φυσικά το γκράφιτι. Μπήκα γάμους, μεγάλωσε στην πολυκατοικία και έκανε πορτρέτα των ηλικιωμένων κάθεται στο σκοτάδι και με θέα στο δρόμο.

Ήθελα να συλλάβει μια μυστική ζωή στο γκέτο. Με τον Πάντα είχα μερικά φακοί: ευρυγώνιο φακό για τη λήψη πανοραμικών και τηλεφακό γυρίσματα πιο συγκεκριμένες σκηνές. Κατά τα πρώτα στάδια της τεκμηρίωσης τους, δεν είχα γράψει τα ονόματα των ανθρώπων και των κτιρίων διεύθυνση. Προσπάθησα να συλλάβει την ουσία, πέρα από το χρόνο, τα προσωπικά ονόματα, και φυσικού χώρου.

Ο φόβος είναι μέρος της φωτογραφικής δουλειάς μου. Έμαθα γρήγορα να περπατήσει και να διασχίζουν το δρόμο, τη σωστή στιγμή, για να αποφευχθεί μια συνάντηση με μια ομάδα νέων ανθρώπων με απειλητικό τρόπο. Αρκετές φορές έχω πει ότι έφυγα από τη γειτονιά, γιατί αλλιώς φωτογραφική μηχανή μου θα επιλεγούν ή να σπάσει. Μόλις χτύπησε στο πρόσωπο και τα γυαλιά μου έπεσε στο έδαφος. Στις σπάνιες περιπτώσεις, όταν ήρθα σε ένα αυτοκίνητο της αστυνομίας στις περιοχές αυτές, η σειρά των υπουργών μένα ύποπτο για την πώληση ή την αναζήτηση των ναρκωτικών. Μετά τις λέξεις που έχω χάσει, με συμβούλεψαν να φύγει από εδώ αμέσως, προειδοποιώντας ότι μπορώ να ληστεύουν.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 είδα το μαχαίρωμα ενός νεαρού μαύρου άνδρα, που κυκλοφόρησε από την αποβάθρα του τρένου στο Βορρά για την 125η οδό. Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα και δεν είχα καν σκεφτεί ότι θα μπορούσε να συμβεί ένα τέτοιο γεγονός. Το αίμα έτρεξε κάτω από το στήθος του θύματος. Ο επιτιθέμενος έτρεξε μακριά αρκετές φορές κοιτάζοντας πίσω, μέχρι να εξαφανιστεί γύρω από τη γωνία της λεωφόρου Μάντισον. Τώρα, το 2013, είμαι χαρούμενος που στις αρχές μου φωτογραφίες της Νέας Υόρκης έχουν διασωθεί μέχρι σήμερα. Αυτές οι εικόνες που βλέπω αναλαμπές της πόλης ο θάνατος, ο οποίος έχει εξαφανιστεί - ιστορικά κειμήλια, προσωπικές στιγμές στη ζωή των ανθρώπων, παλιά κτίρια, το μόνο που έχει μείνει πίσω ".